طلسم و بايد بشكنيـم، ما هم بشيـم مثل همه
حـالا كـه بــي وفــايـيـه، مـا بـي وفـا تـر از هـمـه

هـيـچـكسـي غيـر از خود مـا، به داد ما نميرسـه
عاشقي ها رو هم ديديم، اگه هوسه يه بار بسه

عـاشـقـي تــو دوره ي مـا، والا سـر و تـه نــداره
چـيـز بـه ايـن بـي ارزشـي، چه چه و به به نـداره

كـويـر خـشــك دلــمــون، ديــگه زده هـزار تــَرَك
غـم ديـگه بـسه نازنين، هر كي نمونـده به دَرَك!

(نميدونم كي اينو گفته)

همه چي ميگذره، از اين مزخرفتر نداريم.
كاريشم نميشه كرد، حق هر چيزيه كه بگذره.

فرهاد آمد.

تو به اندازه تنهايی من زيبايی.....
من به اندازه زيبايی تو غمگينم

شناختن تنهايي در هر مرتبه اي از آن كه باشيم، كاري است كه هرگز آن را پاياني نيست.
تنهايي از معلومات بنيادين است. همانقدر بنيادين كه نان روي ميز!
تنهايي مانند نان مطبوع است.

چون پير شدي حافظ، از ميکده بيرون شو!